verhaaltje 6

Eigenlijk was het de bedoeling dat mijn moeder haar schrijfkunsten ging testen door een stukje voor de site te schrijven, maar ze zijn te druk. Ze vliegen als echte Japannertjes met hun camera’s overal heen, gaan ervoor staan en schieten maar. Ze zullen wel moe zijn nu ze thuis zijn van hun vakantie... maar het was wel super leuk mijn ouders en Johan weer te zien en een knuffel te kunnen geven!!

Inmiddels is bijna al het bezoek al vertrokken. Nu volgen aan het einde van mijn periode hier Sandra en Mijke nog. Heb ik ook zin in!!

Maar goed eerst nog een terugblik op het heden en het verleden.

Ik ben naar Galibi geweest (verjaardagscadeau van mijn ouders). Deze plaats ligt in het oosten en je kan er echte schildpadden (van 1 tot 1,5 meter) eieren zien leggen. Hier een paar feitjes: ze leggen 150-180 eieren die eruit zien als pingpongballetjes en zijn inknijpbaar. (‘Marieke niet te hard!’). De schildpadden leggen twee maal per jaar eieren waarvan er uiteindelijk maar 1 op de duizend blijft leven. De rest dient als voedsel:
eerst voor vogels en later, wanneer ze de zee bereikt hebben, als voedsel voor de zeedieren. Dat betekend dus dat er per ongeveer 3 jaar 1 blijft leven. Niet zo veel dus.
Was wel echt een gave en erg indrukwekkende ervaring omdat je zoiets maar eens in je leven mee zult maken. De schildpadden zijn tijdens de bevalling in trance zodat ze niet merken dat er 10 mensen mee staan te kijken. Wat gunstig is anders leggen ze hun eieren misschien niet meer. Zij kunnen immers er niet vrijwillig voor kiezen om aan een dergelijk programma als ‘de bevalling’ mee te doen….
Slapen deden we er in een hangmat, slaapt eigenlijk prima. Bang was ik dat ik ‘s nachts naar de wc moest en dat de slangen en andere nare beesten onder mijn hangmat hun droge slaapplaatsje hadden gevonden. Was wel een mooi verhaal geweest maar is gelukkig niet gebeurd!
Dat weekend daarna ben ik met mijn ouders en Johan naar Tukunari eiland geweest. Echt een klein en zo goed als onbewoond eiland. Er was in het dorp er tegenover een feest gaande omdat de nieuwe kapitein benoemd / gekozen of iets dergelijks was. Wel apart wij, als toeristen, voelden ons eigenlijk een toeristische attractie. Dus in plaats van dat wij foto’s maakten en alles bewonderend opnamen werden wij juist aangekeken. Verder is het de moeite waard te vertellen dat de mensen daar zoo primitief leven. Ze douchen, wassen doen alles in de rivier. Onderweg kom ik een dikke mevrouw tegen: topless (hele grote borsten waardoor ze met haar hand net haar tepels kon bedekken.)

Vorige week hebben we Bonnie haar ouders weggebracht. Haar vader reed heen en Bonnie terug. Het verkeer hier is echt vreselijk, iedereen rijdt lomp en van horen zeggen rijdt 50-75% zonder rijbewijs (eigenwijze ik geloof het dus dat zegt genoeg)… maar goed dit ter introductie op mijn nieuwe soort van Bridget Jones actie ;-).
Bonnie’s ouders bij het uitzwaaien nog even heel slim gevraagd welke huurauto de onze was. Dit ter voorkoming van het beeld dat we alle witte auto’s proberen te openen met onze sleutel. Dat we dan vervolgens het terrein moeten verlaten van de politie, beveiliging of rechtmatige eigenaar van de auto. En dat wij dan uiteindelijk zonder auto buiten het parkeerterrein staan. Dit is dus niet gebeurd ja ja ik leer wel van fouten ;-). Zo was ik een keer in NL met Noortje in Leusden (is niet groot), auto geparkeerd, lopen we centrum door konden we de auto niet vinden hij stond toch echt in die hoek van de garage ‘gestolen??? Neuuuhh’. Stond hij in de andere parkeergarage :-s. Best logisch als je alleen maar rechtdoor bent gelopen maar goed. Je kent jezelf als je inmiddels alweer 24 bent geworden een beetje, dus dan kan je er rekening mee houden. We hadden na de vraag dus in één keer de juiste auto.
Tijdens de rit voelden wij ons echt the man / cool / vet / blij / euforisch (om het voor alle doelgroepen die dit stukje lezen begrijpelijk te houden ;-)). Dit gevoel kwam doordat wij (oke bonnie, maar ik heb een hoog inlevingsvermogen zodat ik me ook zo the man / cool etc voelde), als twee bakra meisjes, ons achter het stuur waagde. Dat twee blonde meisjes in een auto rijden hier is als in Nederland een oudere Moslima achter het stuur, dit betekend niet gevaarlijk (wij hebben immers wel rijbewijs…) maar wel zeer uitzonderlijk. Bonnie heeft super goed gereden gewoon inhalen en meetoeteren waar nodig en ik heb de mannen terug gepakt (voor mijn gevoel want zelf vonden ze het alleen maar mooi geloof ik…) door pssssstttt pssssst naar mannen / jongens te roepen en eeeej poppetje poppetje dat soort dingen. In de auto heb je toch een soort van machtspositie waardoor ik me wat stoerder voelde, natuurlijk niet vlak voor een stoplicht :-D. na een half uur rijden ging er een lampje boven het stuur branden. ‘Huh wat betekent dit’. ‘Uhhh geen idee, in Nederland heb je deze niet volgens mij’. Nou ja benzine zit er genoeg in dus doorrijden maar. Het is tenslotte maar één lampje. Een kwartier verder op een kruispunt (zul je altijd zien :-s) slaat de motor af, om hem vervolgens echt niet maar aan de praat te krijgen. Ik als bijrijder stap dus maar uit. Alle auto’s toeteren en rijden om ons heen maar niemand schiet te hulp. ‘Meneer heeft u verstand van auto’s?‘ vraag ik bewust extra onnozel zodat hij wel hulp moet bieden. ‘Nee’ ‘O jammer’ hij rijdt door. Met een andere vraagstelling benader ik de volgende voorbijganger. ‘meneer zou u ons alstublieeeeeeft kunnen helpen??’ Vooruit, samen met deze meneer de auto aan de kant geduwd. De meneer vertrekt weer. Staan we daar in een achterstandswijk, het was al donker geworden (maakt het verhaal spannender, maar wel naar waarheid). ‘shit en nu?’ motorklep open uhhhh ja daar hebben wij natuurlijk geen verstand van. Olie ding eruit getrokken tsja wat kan je eraan zien als de motor net nog heeft gelopen, volgens mij niets… later staan er zes surinamers om ons heen en turen net als wij ook naar alle ingewikkeldheden onder die klep. Die trekken ook het oliedingetje eruit en vegen hem schoon, vervolgens weten ze niet meer waar hij er ook alweer in moest. Dit beloofd ons niet veel goeds qua automonteur kunsten. We voelden ons ook niet helemaal veilig omdat de mannen er niet helemaal fris uitzagen. Shit telefoonnummer van het verhuurbedrijf, dat hebben we niet en is nergens in de auto te vinden. Gelukkig Harriet en Hsia Ping waren thuis zij konden het opzoeken in de gouden gids. Nam het verhuurbedrijf niet op. Dan maar de taxichauffeur, die nam zijn nulzes ook niet op helaas. Dan maar de buurman bellen (waar ik zijn nummer een keer aan gevraagd heb voor het geval er een enge slang of inbreker zich in ons huis zou bewegen). Hij kwam eraan met een neef van hem, welke verstand had van auto’s. de motor was oververhit. ‘Hebben jullie niet op die teller gekeken’ ‘uhhh nee’. Stom stom maar daar heb ik nog nooit op gelet. Uiteindelijk 6 liter water in de koelvloeistoftank gegooit die zo lek was als een gieter. Maar de motor was afgekoelt en we hebben thuis veilig gehaald!!

Nu nog het heden: vandaag regent het echt volop hard! Wel lekker want van dat hete weer word ik zo sloom. Het regen seizoen is hier al begonnen helaas… en in Nederland is het gewoon al mooi weer. Maar ik gun het jullie hoor! Geniet ervan, maar zorg er wel voor niet bruiner te worden dan ik….

Kusjes