de eerste dg in Sydney

Lieve mates,

Tijdens het schrijven van dat stukje zit ik in een groot park (hyde park)
- Ik hoor: motoren (ben wel in een stad); een fontein en vogels
- Ik zie: Chinezen, tussen een cameralens en een mooie Kathedraal, het peace teken geven; rare snuiters (met een snavel van 20cm) hupsen voorbij.
- Ik ruik: bloemetjes
- Ik voel: dat er af en toe, tussen de wolken door, zonnestralen mijn gezicht bereiken. De rest van mijn huid is bedekt met kleren, want erg warm is het nog niet (18 graden)
- Ik proef: een broodje, tijdens dit schrijfmomentje werk ik namelijk ook mijn lunch naar binnen.
Heerlijk wat een setting hè!

Ik voel me stoer, ik ben hier all by myself en ik vermaak me :D.

Maar goed dat even over het heden. Nu volgt een terugblik op het verleden:
- Wat heb ik in de stressieperiode voor vertrek genoten van de liefde die ik kreeg in de vorm van kaartjes, aandacht, cadeautjes, lieve woorden en knuffels! Bedankt lieverd!
- Na het lieve afscheidscomité gedag gezegd te hebben heb ik het Nederlandse land verlaten. Ik vloog via Londen waar ik vijf uur moest wachten op mijn vlucht naar Sydney. Daar heb ik voor het eerst een druppeltje (of twee) mijn wang af laten biggelen totdat ik het zout op mijn lippen kon proeven. Op dat moment zei ik tegen mezelf dat ik een geweldige tijd zou gaan hebben en dat ik eens normaal (normaal = blij) moest gaan doen.
Ik luister graag naar mijn eigen wijsheid, dus vanaf toen ben ik ‘normaal’ gaan doen!
- De vlucht was lang, gelukkig heb ik veel geslapen, een beetje gekletst en tv gekeken.
- Aangekomen in Oz de juiste bus en uiteindelijk dus ook t hostel gevonden. Het was nog erg vroeg dus ‘mijn’ kamer kon ik nog niet betreden.
- Daarom heb ik, te voet en met een plattegrond in mijn handen, de weg naar Harbour bridge en the opera house gevonden.
- In de middag was ik klaar met mijn wandeltocht en heb ik ‘mijn’ kamer opgezocht. Dat vond ik een hele belevenis! Gets wat stonk het daar! Daarnaast leek het wel of er mensen als spelletje alle spullen hebben overgegooid. Dat ze na een uur erachter kwamen dat ze niet goed waren in dat spel om ten slotte met hangende schouders de kamer te verlaten. Dit alles zonder scheidsrechter, arbiter of spelleider, want dan hadden ze zeker geen kans gehad om het spel af te ronden, zonder ook maar iets op te ruimen (ja ik ken de spelregels)! -> dus ik duw eea aan de kant en creëer een beetje ruimte op de vloer voor mijn spulletjes.
Later ontmoette ik 2 roomies, grote Engelse chicks. Ze vroegen of ik mee ging stappen, dus toen vond ik hen en hun troep weer oke en ben ik zelf ook lekker gaan stinken, want moe was ik zeker!
- Dag nr. 2 ben ik sociaal gaan doen in openbare ruimtes. Met andere hostelganger gesproken en al snel een nieuwe vriend gemaakt. Hij wilde me Sydney wel laten zien. Echt een aandoenlijk type, veel te lief; af en toe hoor ik hoe hij nerveus zijn vingers kraakt. Onderweg is hij gevallen en daarna heeft hij zijn boodschappentas ook laten vallen welke een tomaatexposie gaf in zijn gehele tas. Ahhhhh. Ik heb er om gelachen! Ik was blij dat hij mij op sleeptouw had genomen. Hij praatte heel veel, ik begreep niet alles, maar af en toe een ’ yes’ en een lach was voldoende voor hem om verder te kwebbelen.Vervolgens met hem en anderen uit het hostel gekaart.

- Vandaag ga ik Annette en haar familie opzoeken met de trein. Onderweg werd ik aangesproken door twee dudes. Ze wilden dat ik geld zou doneren om kleine kindjes te helpen. ‘no sorry’ waarop zij vragen waar ik vandaan kwam… damn… Ik, die niet de Nederlandse versie van Scrooge wil zijn (alles voor een goede naam van mijn vaderland), zeg dat ik uit Duitsland kom. Zegt ie ‘aahhaa wie geht’s?’ ‘ja gut danke’. Blijkt dat zijn collega uit Duitsland komt. Hij die collega roepen en ik wegrennen om mijn trein te halen. Stom van me want het zit hier vol met Duitsers. Volgende keer zeg ik dat ik uit Letland kom, de kans die te treffen lijkt me geringer.

Ik kijk ernaar uit dat Annette morgen komt! Samen lachen is veel leuker!

Dikke kus Marieke